De communiekelk
De traditie van het doorgeven van een kelk tijdens de maaltijd, waar alle gasten uit drinken als teken van communie, is zo oud als de heuvels. Voor een christen is het grootste moment van communie de eucharistie, wanneer het brood van het eeuwige leven en de beker van verlossing worden aangeboden aan alle gelovigen, zodat ze kunnen communiceren met Christus en God kunnen danken.
De communiekelk is al vanaf het begin aanwezig in de eucharistische liturgie. Aanvankelijk was het een beker waarin de gezegende wijn werd bewaard. Het was daarom zeer waarschijnlijk een eenvoudig voorwerp voor huishoudelijk gebruik. Door de eeuwen heen, toen de ceremonie verfijnd werd, ontwikkelden de vormen en materialen van de communiekelk zich ook. Vooral de laatste werd steeds kostbaarder – vaak goud en zilver – fijn bewerkt, geciseleerd en versierd met edelstenen. Hoewel de voorkeur tegenwoordig uitgaat naar eenvoudiger, meer gestroomlijnde vormen, zijn de materialen die gebruikt worden om communiekelken te maken bijna altijd edel, vooral de binnenkant van de kelk, die bij voorkeur verguld moet zijn. Er zijn echter ook communiekelken gemaakt van hout, vooral olijfhout, en, minder vaak, van andere materialen zoals glas en keramiek.
Tijdens de voorbereiding van de eucharistie is de communiekelk het onderwerp van een vast ritueel, waarbij de celebrant specifieke liturgische voorwerpen en altaarlinnen in een precieze volgorde gebruikt.
Om de betekenis van de Eucharistie volledig te begrijpen, kunnen we de betekenis van de kelk en de wijn niet negeren. Jezus Christus zelf verwijst ernaar in verband met zijn offer als instrumenten om het nieuwe en eeuwige Verbond te bezegelen. De wijn is een herinnering aan Gods beloften aan zijn volk, een viering van een oud maar altijd aanwezig verbond dat vernieuwd wordt, een symbool van passie en hoop tegelijk. Een wonderbaarlijk geschenk geboren uit het vreselijkste lijden, het offer van Christus om de zonden van de hele mensheid te vergeven. Een offer en een verbond dat de gelovigen elke dag moeten vernieuwen door hun persoonlijke “kelk van de communie” te drinken in dagelijkse daden van devotie en naastenliefde. Op deze manier wordt het wonder herhaald en de kelk van het lijden veranderd in een kelk die overloopt van oneindige vreugde.
