De liturgische koorkap tijdens vieringen
De liturgische koormantel is een priestergewaad dat tijdens vieringen buiten de mis en zelfs buiten de kerk wordt gedragen.
Tijdens de mis draagt de celebrant alleen het kazuifel. De liturgische kap wordt daarentegen gebruikt tijdens processies, eucharistische zegeningen, plechtige vespers en lauden, consistorieën voor de verkiezing van nieuwe kardinalen en vele andere gelegenheden.
De liturgische koormantel is een grote mantel (plat, het ziet eruit als een halve cirkel met een straal variërend van 1,40 meter tot 1,60 meter), bijna tot aan de voeten en open aan de voorkant. De twee zijden van de mantel worden aan de voorkant bij elkaar gehouden door nietjes. De oorsprong gaat ver terug en het is afgeleid van een regenjas, zoals de andere naam, pluvial, aangeeft, vandaar dat het ook een schijn van een capuchon heeft, een chaperon met capuchon.
De liturgische koormantel wordt gedragen over de stola en de surplice of alb. Het kan verschillende kleuren hebben, afhankelijk van de viering waarvoor het wordt gebruikt en de liturgische kalender: wit of violet voor de Requiemmis en voor plechtigheden voor overledenen, rood voor votiefmissen, groen voor zondagen en voor de feesten van de Ordinaire Tijd, lichtblauw voor vieringen ter ere van de Heilige Maagd in Spanje en Zuid-Amerika.
Omdat de cape bedoeld is voor plechtige gelegenheden, is hij altijd versierd met zeer rijk borduurwerk en versierd met zomen en kostbare ornamenten. Voor het Tweede Vaticaans Concilie en de daaropvolgende hervorming werd de liturgische kap niet alleen gedragen door priesters en bisschoppen, maar ook door minder eminente leden van de geestelijkheid. In het bijzonder de cantors die de psalmen tijdens de Vespers intoneerden, konden de kap dragen.
De kap werd ook gedragen bij de plechtige zegening aan het altaar, de absolutie bij de kist of het graf, de oratie op Goede Vrijdag en de Paaswake. Priesters die de pontificale mis bijwoonden konden de kap ook dragen.
