Sint Scholastica, zuster van Sint Benedictus van Nursia

Op 10 februari gedenkt de Kerk de heilige Scholastica, zuster van de heilige Benedictus van Nursia, patroonheilige van de benedictijner nonnen en beschermster van vrouwen in het kraambed. Hier is haar verhaal van zielsliefde en geloof.

Het is algemeen bekend dat tweelingparen verbonden zijn door een diepe band die in de baarmoeder geboren lijkt te zijn. Zelfs in het geval van heterozygote tweelingen is deze verbintenis in sommige gevallen bijna een symbiose, die tijd en ruimte overstijgt en een leven lang duurt. Dit was waarschijnlijk het geval voor de heilige Benedictus van Nursia en zijn tweelingzus de heilige Scholastica, die in de schaduw leefde van haar beroemdere broer, zijn Regel omarmde en zijn volgzame instrument en enthousiaste woordvoerder werd. Ze wordt gevierd op 10 februari en wordt als heilige vereerd door de katholieke kerk, de orthodoxe kerk en de anglicaanse kerk.

De Dialogen van de heilige Gregorius de Grote bieden ons enkele toespelingen op het leven van deze buitengewone vrouw, stichtster van de vrouwelijke tak van de Benedictijnse Orde. De twee tweelingen behoorden tot een familie die afstamde van de oude Romeinse senatoriale adel. Hun moeder, de gravin van Nursia, stierf tijdens hun geboorte en pater Eutrope, kapitein-generaal van de Romeinen in de regio Nursia, wilde de twee kinderen naar Rome sturen toen ze amper twaalf jaar oud waren, om hen dichter bij de religie te brengen en hen te lanceren in klassieke studies. Ontdaan door het losbandige leven in de stad, kozen ze er allebei zonder aarzelen voor om zich terug te trekken in het klooster. Daartoe gingen ze uit elkaar. Benedictus werd kluizenaar en trok zich, zoals bekend, eerst terug in Subiaco en daarna in Cassino. Scholastica ging in een klooster bij Nursia, waar ze een gelofte van kuisheid aflegde en afstand deed van haar aardse bezittingen. Later voegde ze zich bij haar broer in Subiaco en nadat hij de abdij van Mont Cassino had gesticht, liet ze haar eigen klooster bouwen aan de voet van de berg waar dat van haar broer zich bevond, op slechts 7 kilometer afstand. Dit was het klooster van Piumarola, en hier schonk ze leven aan de vrouwelijke tak van de Benedictijner Orde, de Benedictijner zusters, die ook vroom waren en trouw aan de Regel van Sint Benedictus.

Sint Benedictus en Sint Scholastica

De twee broers bleven hun hele leven bij elkaar. Ook al betekende het pad dat ze hadden gekozen dat ze gescheiden moesten blijven, en ondanks het feit dat ze op twee plaatsen leefden die zo dicht bij elkaar lagen, ontmoetten de twee elkaar één keer per jaar in een klein huis halverwege de twee kloosters. Hier verbrak Scholastica haar zwijgplicht om met haar tweelingbroer over God te praten en met hem te bidden. De laatste van deze ontmoetingen vond plaats op 6 februari 547 en toen hun tijd samen ten einde liep, vroeg Scholastica, die 62 jaar oud was, haar broer om nog wat langer te blijven. Benedictus weigerde, gaf als reden de Regel die hem aanspoorde om terug te keren naar het klooster en zijn cel, en ging weer op weg, ondanks de tranen van zijn zus. Maar na een korte reis op de terugweg werden Benedictus en zijn familie verrast door een vreselijke storm en moesten ze omkeren. De heilige Scholastica bekende dat ze intens tot God bad om haar broer terug te brengen en zo bleven de twee samen terwijl de storm buiten woedde. Om deze reden wordt Sint Scholastica zelfs vandaag de dag nog aangeroepen ter verdediging tegen de bliksem en om regen te krijgen. Op 10 februari stierf Scholastica. Benedictus hoorde het nieuws van de dood van zijn zus, die slechts drie dagen na hun laatste ontmoeting had plaatsgevonden, dankzij een goddelijk teken: hij zag een witte duif opstijgen naar de hemel en begreep dat het Scholastica’s ziel was die de aarde verliet. Hij ging persoonlijk naar het klooster om het lichaam van zijn zus te halen en het in de tombe te leggen die voor hem was voorbereid, zodat ze, zoals ze samen waren geweest in de baarmoeder, weer samen konden zijn in de eeuwige rust.

Het klooster van Sint Scholastica in Subiaco

Ten oosten van Subiaco, op een hoogte van 510 meter, ligt het klooster van Santa Scholastica, gespaard gebleven van aardbevingen, oude en moderne invasies en bombardementen. Veel kluizenaars leefden en baden in dit gebied, waardoor de vallei de naam “heilige vallei” kreeg. Tot het einde van de 12e eeuw was het het enige klooster in Subiaco, bekend als het klooster van San Silvestro. Later werd het omgedoopt tot het klooster van San Benedetto en Santa Scholastica en alleen aan de heilige gewijd. De Ora et Labora inscriptie staat bij de ingang van de structuur, die bestaat uit gebouwen uit verschillende historische periodes. Naast de huidige achttiende-eeuwse kerk, die op de ruïnes van de vijf voorgaande kerken staat, is er een klokkentoren uit de twaalfde eeuw, een gouden tijdperk voor het klooster, dat in die tijd ook de eerste Italiaanse typografie was, waar onbetaalbare boeken werden gedrukt die eeuwenlang de grote bibliotheek van het klooster verrijkten.